Kroatië, de Jadranska Magistrala

Nou daar gaan we weer. Ik had zojuist mijn hele verhaal er al bijna ingeklopt, besluit mijn iPad het nodig te vinden even te refreshen en daarmee mijn volledige tekst te wissen. Omdat dit me al vaker is overkomen was ik er op voorbereid door de tekst regelmatig op het klembord op te slaan ware het niet dat ik per abuis net daarvoor iets had gekopieerd van internet en daarmee alles weg, boehoeh
Ik begin opnieuw.

Vanmorgen werden we wakker met geen zonnetje helaas maar een grauwe lucht. Na het ontbijt en ons dagelijks inpak ritueel vertrekken we richting de baai van Kotor. We naderde de baai vanuit de bergen en werden meteen verrast met een adembenemend uitzicht over de baai, geweldig is dit. Roy heeft wat plaatjes gemaakt die we zullen bijvoegen maar Kijk vooral even op de Google afbeeldingen om het in de zon te zien. Een groot cruiseschip arriveerde zojuist in de baai. Toen we dichterbij kwamen bleek deze van de Holland Amerika lijn te zijn die regelmatig bij Roy thuis om de hoek ligt afgemeerd. Kotor is vreselijk toerischtisch en we wurmen onze motoren langs kilometers truttende auto's en touringcars. Aan de andere kant van de baai nemen we nog een heel avontuurlijke klim omhoog om de baai nog eens vanuit een ander hoek te kunnen zien. Ook hier weer fantastische views...

We vervolgen onze weg richting de Kroatische grens. Eenmaal aangekomen passeren we eerst de Montenegro douane. Bij het zien van een Kosovo stempel is om onduidelijke reden ineens veel interesse gewekt. Gek genoeg niet toen we Montenegro binnenkwamen, wel nu we eruit gaan... Rare jongens die douaniers. Hij stelt een aantal onnozele vragen zoals wat deden we daar, waarom, hoelang, etc. Hij wilde onze bagage zien en de vraag of we drugs bij ons hadden kon ik nog wel begrijpen maar toen hij vroeg of ik ook metalen in mijn koffer had, was ik los.. Hoe dan ook, we mochten verder. Roy rijdt voor me, langs de Kroatische douanier, ze bladert wat quasi interessant door zijn paspoort en mag dan door. Mijn paspoort tussen mijn tanden geklemd rijdt ik mijn motor voor het loketje. Bij het zien van het paspoort in mijn mond trekt ze een gezicht van "gatver" en ze maakt een gebaar van ga ajb snel door. Ok, dat is de truc dus voortaan, met je paspoort tussen je tanden komen aanrijden en dan laten ze je er zo door...haha.

We rijden de D8 door de Kroatische exclave. De weg vormt een lange noord-zuidroute langs de Kroatische kust en heet daarom ook wel de Jadranska Magistrala. De weg loopt vanaf de grens met Slovenië via Rijeka, Zadar, Split en Dubrovnik naar de grens met Montenegro. Met een lengte van 643 kilometer is het de langste weg van het land. Dit heb ik van de "Wegenwiki" , heel leuk. De weg is werkelijk fantastisch om te rijden vanwege zijn fantastische uitzichten op de dalmatische kust. Helaas met grijs weer is alles grauw. De weg heeft alleen een groot nadeel, hij zit bomvol met verkeer. Inhalen is met de motor over het algemeen een fluitje van een cent alleen het tegemoet komend verkeer is zo intens dat dit vaak niet gaat. Door de dorpjes langs de route raakt de snelheid er enorm uit en halen we vaak maar een gemiddelde van 30km/h...
Vlak voor Dubrovnik pakken we inimini pasje heul steil omhoog dat ons naar een punt brengt 500m boven de stad met ook hier weer een breathtaking view. Het weggetje is echt autobreed en dat betekent dat als je als motor een auto tegenkomt je elkaar ook niet kunt passeren.... Gelukkig heeft een motor geen achteruit en zijn het dus altijd de auto's die moeten wijken. Eenmaal boven laat het uitzicht zich raden, je moet het gezien hebben. De kabelbaan die vanuit de stad naar deze top leidt, werd tijdens de Kroatische onafhankelijkheid strijd door het Joegoslavische leger verwoest maar is inmiddels volledig vernieuwd en weer vol in bedrijf.

We passeren de grens met Bosnië en Herzegovina. Gelukkig gaat dat lekker snel, we zijn het grensgedoe wel een beetje zat aan het worden. Bosnië heeft na de Joegoslavië oorlog zo'n 20km kust toebedeeld gekregen omdat de verenigde naties vind dat Bosnië recht heeft op een vrije doorgang naar de zee. Zo is dus de Kroatische exclave ontstaan. Na een handvol oogknippers rijden we Bosnië weer uit en Kroatië weer in. Verder op weg richting Split begint het te regenen en we besluiten even wat te gaan eten in de hoop dat het daarna droog zal zijn. Het blijkt een goede keuze. Tijdens het eten regent het er behoorlijk op los en na het eten is het nagenoeg droog. We rijden verder richting Split en in de buurt van Omis kom ik op bekend terrein, hier was ik al eens eerder, een jaartje of 25 geleden. Ik herken sommige plekken nog wel maar het land is zichtbaar vooruit gegaan sindsdien en dat heeft het nodige vooral infrastructurele aanpassingen ondergaan.

Na Split was eigenlijk de dag voorbij maar hadden we een historisch laag daggemiddelde en daarom besluiten we nog even een stukje snelweg te nemen. Op de deze lege nagelnieuwe weg laten we de motoren nog even een uurtje heel veel te hard rijden en zo hebben we toch weer een kleine 500km gereden vandaag. We zijn geland in hotel Belverdere in het plaatsje Sukosan. Echt super, hotel aan het strand. We horen vanuit ons bed het kabbelende water...
Morgen verder....