Liechtenstein, Passo dello Stelvio

Gaat het regenen of blijft het droog, dat was vanmorgen wel de meest prangende vraag. In Italië zou het overwegend droog blijven, Oostenrijk daarentegen daar waren de kansen aanmerkelijk groter op een nat pak. Alternatief was dat we Oostenrijk zouden skippen en elkaar aankijkend besloten we unaniem, we gaan naar Oostenrijk...!
Na het ontbijt vertrokken we uit Tolmezzo op weg naar de Plöckenpass. Het zonnetje schijnt af en toe zelfs en op het nog half natte wegdek laten we alles langzaam op temperatuur komen. De eerste witte toppen komen in zicht. Gisteravond toen het zo ontzettend regende heeft het op de hoger gelegen delen duidelijk een laag verse sneeuw achtergelaten. Schitterend om te zien maar omdat we maar op zo'n 400 meter hoog zaten vreesde ik dat we op de passen sneeuw zouden kunnen tegenkomen. De beklimming van de Plöckenpass is mooi en heeft als extra dimensie z.g. "Haarspeldtunnels"... Hoe bedenk je het. Het rijden van een haarspeld is voor vele motorrijders best een opgave laat staan als je daar dan ook nog een tunnel overheen bouwt, die onverlicht is en vaak kletsnat. Ik heb er een aantal gefilmd, echt wel een avontuurtje maar het tot nog goede weer maakt alles weer goed. Op de top is de grens met Oostenrijk (land no.19 dat we aandoen), slaat het weer acuut om, het is er koud, veel wind en mistig. Gauw de afdaling maar gemaakt. Mijn god wat is de weg hier slecht. Daar kunnen ze in Roemenië nog wat van leren. Een maal afgedaald rijden we vanaf Kötschach de 111 parallel aan de grens met Italië naar het westen. De zon komt weer terug, wauw wat is het hier sprookjesachtig mooi. Hier wonen Heidi en de familie von Trapp, dat kan niet anders ...

We gaan Italië weer in en rijden de ss49 in de richting van Bressanone. Een vervelende weg met hel veel verkeer, inhalen is zelfs met de motor bijna niet te doen. Na een uur gekeutel tussen auto's en vrachtauto's pakken we een klein stukje van de Brenner Autobahn naar het noorden, wat een verademing om weer even vaart te kunnen maken en met het beroemde Henk Wijngaard liedje in het hoofd scheuren we alle auto's voorbij. We gaan er af ter hoogte van Racine en nemen de Jaufenpass. We prijzen ons nog steeds gelukkig met fantastisch droog weer en onze stop om even iets te eten, wordt badend in het zonnetje doorgebracht. Het aantal motoren dat we tegenkomen neemt overigens zienderogen toe, ook Nederlandse en we kunnen het niet laten om bij iedere stop bij een eventueel kletspraatje met andere motorvrienden te zeggen dat wij een paar dagen geleden nog in Istanbul waren.... Duh!!!

Na de Jaufenpass vanaf Meran weer zo'n vervelende verbindingsroute met heel druk verkeer. We wurmen ons tussen de auto's en rijden langs eindeloze appelboomgaarden richting ons volgende mijlpaal, de Passo dello Stelvio (in duits de Stilfersjoch). Voor de niet kenners dit is een bergpas in de Italiaanse Alpen. De bergpas is vooral bekend vanwege wieleretappes in de Ronde van Italië. De Stelvio is één van de hoogste verharde bergpassen in de Alpen en stijgt tot 2758m.

Het is inmiddels een uur of drie en het weer is ons nog steeds goed gezind, we hebben echt geluk vandaag. We draaien de Strada dello Stelvio op opweg naar de beklimming. Hier is het nog een graad of 16 maar er moet nog zeker 2000meter geklommen worden... Haarspeld 1 en 2 of liever gezegd 48 en 47 worden soepeltjes genomen, nog 46 te gaan tot de top. De temperatuur loopt gaande weg al aardig terug. Na nog een handvol haarspelden stranden we op een bus voor ons...."Hebben wij dat?" Gelukkig dient er zich nog een mogelijkheid aan hem te passeren iets dat verderop in de beklimming vrijwel onmogelijk zou zijn geweest. De rit naar boven is weer ouderwets fantastisch, het is inmiddels de derde keer dat we deze alpenreus berijden maar het blijft een feest. De haarspeldbochten geven je af en toe het gevoel dat je een talud oprijdt. Boven is het nog maar 4 graden en er ligt nog sneeuw die gisteren is gevallen. Maar We've made it!!! We deden de nummer 2 en 1 pas van Europa (iig volgens de Top Gear boys) de Stelvio EN de Transfăgărășan in één week!!! Wij blijven onze voorkeur toch voor de nummer 2 de Stelvio houden... Het asfalt is gewoon beter. Het viel ons overigens op dat er het nodige vernieuwd wordt aan de pas, waarschijnlijk om de toekomstige tol (vanaf volgend jaar) te rechtvaardigen...

Over de top is het een heel klein stukje naar Zwitserland en daar wachten in de route richting Davos de Umbrail-, Ofen- en de Fluelapass ons nog op. Het is in zekere zin bekend terrein maar het is geen straf om hier nog eens te rijden...:) Het is weliswaar wat fris maar het is nog steeds droog en de weg is fantastisch. In Davos is het nog maar 7graden en we zakken snel verder. We warmen weer wat op in de tunnels in deze weg, ze zijn een waar genot omdat het daarin vaak tegen de 20graden is.

We zijn aangekomen in Liechtenstein en zoals jullie ongetwijfeld allemaal weten maakt dat geen onderdeel uit van de Europese Unie maar is wel lid van de Europese Economische Ruimte (EER)... Dit laatste is een akkoord tussen de landen van de EU en de landen van de Europese Vrijhandelsassociatie (EFTA). De EFTA is een soort tegenhanger van de EU en bestaat uit maar liefst vier landen, IJsland, Noorwegen, Liechtenstein en natuurlijk Zwitserland.... Volgen jullie het nog????

Het begint zachtjes te spetteren. We hebben weer een topdag gehad met uiteindelijk overwegend fantastisch weer. We hebben een hotelletje gevonden met een tarief waarvoor we in Roemenië een dag of vier kunnen logeren, met eten en drinken.....
Op naar morgen.